Dziennik górski Sebastiana i Ines – Galeria

   

W średniowieczu kwestia odwzorowania przestrzeni na płaszczyźnie miała charakter praktyczny; ówcześni artyści zdawali się głównie na intuicję (niekiedy, jak u Giotta, genialną). Dopiero na początku XV w. Filippo Brunelleschi (autor słynnej kopuły wieńczącej florencką katedrę – LINK) wczytał się w teksty Euklidesa (Στοιχεῖα i przede wszystkim Ὀπτικά), Witruwiusza (De Architectura) oraz Ptolomeusza (jego zachowane w wersji arabskiej rozważania o optyce zostały w XII w. przełożone na łacinę przez Eugeniusza z Palermo). Taki dobór lektur plus specjalne eksperymenty ze zwierciadłem (LINK) doprowadziły Brunelleschiego do "odkrycia" perspektywy linearnej. Aż wreszcie pojawił się Leon Battista Alberti, który ujął zagadnienie naukowo w traktacie De Pictura, czyli O malarstwie (wydanym w 1435 roku po łacinie, a rok później – z myślą o uprzystępnieniu teorii samym artystom – także po włosku)